نشانه‌های زیبایی پیکرین در ادب پارسی

در‌باب نشانه‌های زیبایی‌شناختی پیکرین خوبرویان به‌طور کلی در ادب‌پارسی و به‌ویژه شعر دری بسیار می‌توان گفت. مایۀ شگفتی است که با همة گستردگی مطلب در ادبیات و تاریخ ما، تاکنون نوشتة مستقلی در این باب فراهم نیامده است. حال آنکه سراسر تاریخ ادب پارسی سخن از حسن و جمال و ستایش زیبایی است. آنچه که گویی آغاز نداشته و البته نپذیرد انجام. نیاکان ما این موضوع را تحت عنوان علم‌الجمال پی گرفته‌اند. در این مقاله ابتدا مطالعات زیبایی‌شناسی در میان قدما و سپس معاصرین بررسی می‌شود. آنگاه تلاش خواهد شد که حلقه‌های مفقودة زیبایی در فرهنگ ایرانیان پیش از اسلام و ادب عرب بازیافته شود. سپس نشانه‌های زیبایی اساساً «پیکرین» معشوق ادب پارسی و سیر تغییر و تحول این نشانه‌ها را بررسی خواهد شد. در این مقاله نگارنده تنها با ذکر نمونه‌هایی چند از زیبایی پیکرین معشوق، درپی یافتن نشانه‌های محسوس بوده است. تحلیل گسترده، نقد تحلیلی وروابط بینامتنی (intertextuality relationships) نمونه‌ها، نیز بررسی نشانه‌های غیرپیکرین زیبایی که در ادب پارسی از آن به «آن» تعبیر رفته است، مجالی دیگر می‌طلبد.